7e Oldebroeker veldrit

Vanmorgen zijn we (thale, pvl, jon en peter) uit Jon's stulp vertrokken naar de Stuivezandsweg in Oldebroek voor 45 enerverende kilometers. Een prachtige zonnige winterdag! Na een heuvelachtige en nerveuze start (Thale werd nog ernstig en overigens onterecht beledigd door een overmoedige jonge dame) reden we verkeerd waardoor we:

1. pvl verloren die de race verder als Remi op eigen tempo uitgereden heeft en
   
2. we 10 kilometer te veel gereden hebben omdat we, sportief als we zijn, teruggereden zijn om het juiste parcours weer te kunnen volgen.

Binnen deze periode was Jon al 2 malen onderuit gegaan, waarbij hij de zeer twijfelachtige opinie uitte dat het niet aan hemzelf te wijten was. Later in de race mocht Thale in een bocht het bevroren zand smaken en datzelfde gold voor Peter die lang dacht dat dit lot hem bespaard zou blijven.  De harde, bevroren ondergrond was aan het aantal valpartijen zeker debet.

Voor de pauze na 25 kilometer voerde Jon het tempo meedogenloos op. Thale en Peter waren echter niet af te schudden. Na de pauze liet Thale zien dat de technische delen uit het parcour door hem heel goed en waarschijnlijk wel het beste verteerd worden. Peter trok met een paar snoeiharde, ja zelfs gemene, demarages hele groepen uit elkaar. Er dolen als gevolg van zijn activiteiten nu nog steeds verdwaasde en gedesoriënteerde fietsers in de Oldebroeker bossen rond. Met andere woorden het ging prima. 

In totaal hebben we 63,8 kilometer gereden met een gemiddelde van 20,3 kilometer per uur. 2549 kilocalorieën zijn geofferd in ruim 3 uren noeste arbeid. 71% van deze gereden tijd heb ik in zone D3 gefietst. De zone waarin het leven ongemakkelijk wordt. De gemiddelde hf was 147. Dat is 91%. Ik had dus nog 9% beter gekund. De maximale hf was 171 (106%). Dat moet je niet te lang doen. 

Alhoewel de ondergrond van vandaag niet mijn favoriete ondergrond is (geef mij maar blubber!) vond ik deze tocht de mooiste die we dit jaar gereden hebben. Niet alleen het afwisselende parcours, waarin technische en rechte stukken elkaar steeds afwisselden, was top maar ook de sportieve prestatie. Met name in de laatste fase van de tocht hebben we veel fietsers aan onze scalp gehangen en maar weinigen zijn ons gepasseerd. In de kern niet van wezenlijk belang maar toch leuk om te constateren en een indicatie voor hoge inzet en goede, zelfs toenemende conditie.