Oma en opa Mast (2x)

Vannacht om 2 uur 14 is onze kleindochter Estelle geboren. Kleindochter, moeder en ook vader maken het heel erg goed. Allemaal natuurlijk dolblij. 

De ene dag is blijkbaar de andere niet.

In Memoriam Henk

In memoriam Henk van den Hof

Henk is afgelopen zaterdag 23 mei 2009 overleden.

Hij was een fietsvriend, gewaardeerd lid van onze fietsploeg en gewaardeerd oud-collega van ons. Ons is Herman, Jon, Thale, Peter en Peter. Voor het merendeel zijn wij oud-collega’s van hem van orthopedagogisch behandelingstehuis “de Dreef” te Wapenveld waar Henk van 1978 tot 2001 gewerkt heeft. Nadat Henk in 1998 ziek geworden is en zijn werkzame periode op de Dreef moest afsluiten, heeft hij deel uitgemaakt van onze fietsploeg en hebben we elke zondagmorgen, ’s zomers en ’s winters, ongeacht de weersomstandigheden, fietstochten gereden.

Henk is op 18 december 1978 begonnen als kok op de Dreef. Al spoedig bleek dat hij veel meer in zijn mars had dan het bereiden van maaltijden alleen. Hij beschikte over de natuurlijke eigenschap om snel contact te maken en te onderhouden met de aan onze zorg toevertrouwde jongeren. Hij schakelde ze ook graag in bij zijn kokwerkzaamheden. De jongens voelden zich prettig en geaccepteerd bij hem en hij was in staat snel vertrouwen van hen te winnen. Henk was dan ook dynamisch en ondernemend en beschikte over een innemende kwajongensachtigheid die hem overigens zijn hele leven bijgebleven is. Daarnaast was hij uitermate sportief en ook deze eigenschap is een voordeel in de omgang met de jongens. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij gevraagd werd groepsleider te worden.

In zijn werk was Henk een sfeerman die met deze gave aan allerlei situaties iets kon toevoegen; werkelijk van toegevoegde waarde was. Hij keek altijd vooruit en vrijwel nooit achterom. Het evalueren van gebeurtenissen of projecten was dan ook niet echt aan hem besteed. Als er iets mis was gegaan kon hij dit met veel relativeringsvermogen, humor en zelfs met enige nonchalance benaderen. Supersnel weer deze bladzijde omslaan en doorgaan naar het volgende was zijn credo. Op naar de toekomst: “deurgoan”. Deze eigenschap is zeker één van de onderliggende redenen geweest van zijn vermogen om jongens te bereiken. Onze jongens hadden dan ook zelf allerlei redenen om niet al te veel met hun verleden bezig te zijn c.q. daarmee geconfronteerd te worden en voelden zich prima bij Henk die ze altijd voorleefde dat er toekomst was en je daar maar beter je energie op kon richten: “deurgoan”. Niet lullen maar doen.

Vooral als projectleider heeft Henk zich onderscheiden. Zo heeft hij meegedaan aan respectievelijk mee helpen ontwikkelen van onder andere racefietskampen, kanokampen, zeilkampen, skikampen, surfkampen, survivaltochten en dat alles in binnen en buitenland. Het mede door hem ontwikkelde project in Polen om een kinderhuis en de daar verblijvende jongeren daadwerkelijk te ondersteunen en daardoor onze jongens, op pedagogisch zeer verantwoorde wijze, te confronteren met een leefsituatie in een arm land die vele malen slechter was dan hun relatief luxueuze leefomgeving, stond hem wel zeer na aan het hart. Aan dit soort uitdagende activiteiten gaf Henk zich volledig en hij besteedde daar bakken vol energie aan. Hij was dan ook veel van huis en thuis stond hem ook deze repeterende absences toe. Overigens ging hij ook weer heel graag naar huis toe. Niet voor niets hebben we hem soms midden in de nacht het kamp al in zijn eentje horen afbreken zodat we ’s morgens vroeger konden vertrekken. Een merkwaardig soort gehaastheid en gejaagdheid maakte zich dan van hem meester: hij moest weer verder; weer “deur”, “naar mijn meisjes toe”; naar Gerrie en zijn dochters Laura en Debbie. “Deur noar mien deernties” liet hij dan in goed Veluws horen.

Diepe indruk heeft het ongeval in Oostenrijk tijdens het skikamp van 1996 op hem gemaakt. Bij dit verkeersongeval is één collega helaas omgekomen en één collega blijvend invalide geworden. Dit noodlottige voorval waar hij direct bij betrokken was heeft blijvende sporen bij Henk achtergelaten en niet alleen bij hem.

Niet alleen voor de jongens maar ook voor ons volwassenen was hij van grote waarde en voor vele jonge, onervaren medewerkers heeft hij gefungeerd als leermeester.

In een parttime studie aan de Hoge school Twente heeft Henk zijn HBO-IW diploma behaald, nadat hij eerst zijn MBO-IW diploma had gehaald. De laatste jaren op de Dreef heeft hij als unitleider gefunctioneerd.

Soms was het ook wel eens lastig met hem. Hij beschikte over de vast ingebakken eigenschap om koppig te doen wat hij wilde. Vaak wisten we niet waar hij mee bezig was of zelfs niet waar hij was en hij claimde deze ruimte ook. Deze onnavolgbare wispelturigheid leidde vaak tot nieuwe, af en toe niet te verwezenlijken ideeën. Het was dan moeilijk om hem hiervan af te brengen. Hij was in wezen ook introvert. Liet zich als het er op aankwam ook niet echt kennen.

Concluderend: voor de Dreef, voor de jongens en voor ons collega’s is Henk van grote waarde en betekenis geweest. Daarvoor bestaat brede waardering. Henk en ook Gerrie hebben echter omgekeerd de waardering van de Dreef niet altijd ervaren. Met name het door ziekte gedwongen vertrek van Henk van de Dreef is door allerlei redenen minder elegant verlopen dan wellicht nodig was.

Nadat Henk in 1998 ziek geworden is en zijn werkzame periode op de Dreef moest afsluiten, heeft hij deel uitgemaakt van onze fietsploeg en hebben we elke zondagmorgen, ’s zomers en ’s winters, ongeacht de weersomstandigheden, fietstochten gereden. Tevens heeft hij deelgenomen aan de jaarlijkse meerdaagse tochten onder andere in Luxemburg, Duitsland en België. Een enkele keer vlak na weer een ingrijpende kuur tegen de toenemend bedreigende kanker. We hebben hem nooit horen klagen. Ook niet toen het zichtbaar fysiek zwaar voor hem werd.

Nooit één klacht!

Hoe is dat mogelijk?

Dat kan alleen maar als je mentaal bijzonder sterk bent en behept bent met een superhoge pijngrens. Dit vermogen is hem ook zeker goed van pas gekomen bij het verwerken van zijn ziekteproces en verdient ons aller respect.

In 2006 en 2007 hebben we de Ride for the Roses gereden. Een door Lance Armstrong geëntameerde jaarlijkse racefietstour van 100 kilometer. De opbrengst van deze druk bezochte tocht is bestemd voor de KWF Kankerbestrijding. Henk schreef ons in 2007 meteen na deze tocht via de mail het volgende:

“Ik vond het een bijzondere eer om deze tocht met jullie te rijden. Ik kijk er met een goed gevoel op terug. Het was bijzonder en fantastisch om met zulke mensen deze tocht te mogen fietsen. Allen bedankt en tot volgend jaar. Groetjes Henk.”

Het jaar daarop, in augustus 2008, hebben we inderdaad, na 3 dagen toeren door België, deze tocht in Zeeland weer gereden. Henk was merkbaar fysiek minder aan het worden. Of dit alles medisch verantwoord is geweest wisten we niet. Wel wisten we vrijwel zeker dat dit zijn laatste Ride for the Roses zou worden. We kunnen ons herinneren dat er tijdens deze tocht niet veel gesproken werd. We waren allen stil en dat zijn we niet vaak; Henk ook.

Verzonken in eigen gedachten……….

We hebben de laatste fase van Henk ook meegemaakt. In aanvang was het duidelijk dat hij niet accepteerde dat zijn einde naderend was. “Ik steek mijn kop in het zand en hoop op een wonder”, zei hij ons. Hij wilde er niet over praten. Hij wilde ook nog zo veel. Nog op vakantie met Gerrie en kinderen en kleinkinderen. Speelgoed voor de kleinkinderen maken. Storm nog uitlaten in het bos. Misschien nog een stukje fietsen met ons. Ten lange leste accepteerde hij zijn onafwendbare einde wel en kon er ook over praten. “Denken jullie dat er nog iets is na de dood” vroeg hij ons. We hebben opgemerkt dat we dat niet wisten en hem meteen opgedragen een plekje en een racefiets voor ons te reserveren als hem zou blijken dat er toch “iets” is. Ook hebben we veel dankbaarheid bij hem gezien. Vooral dankbaar voor wat Gerrie voor hem betekent heeft. “Mien deerntie”.

Er is op zaterdagavond 23 mei 2009 om tien voor tien een vriend van ons overleden.

De lieve man van Gerrie van den Hof-Dijkgraaf, fantastische vader van Debbie en Laura, Martijn en Aaf.

Top-opa van Lieke en Kristian.

Baasje van Storm.

Vriend van ons.

Dankbaar dat we hem gekend hebben.

Dankbaar dat we zo veel met elkaar gedaan hebben.

Henk is overleden maar hij is niet afgestapt.

Nooit.

Bij elke fietstocht die we vanaf nu maken rijdt hij met ons mee.

Zo snel als hij maar kan.

Voorop.

Pogend ons uit de wind te houden.

Die koppositie geeft hij nooit af.

Hij en alleen hij rijdt op kop.

Altijd.

Hij alleen.

Hijgend fietsen wij achter hem aan.

Nu en dan kijkt hij met een uitdagende lach achterom en roept, niet alleen naar ons maar naar ons allemaal:

“Deurgoan mensen; altiet deurgoan”.